Uit de DDay Archieven (1) - Weezer

Af en toe ga ik eens iets uit mijn archieven opduiken als het actueel, relevant of gewoon leuk is. Mijn eerste archiefpost is een cd-bespreking die ik ooit maakte voor het tijdschrift Teek! zaliger. Na mijn lofzang op Koop's blog over de nieuwe Weezer, wil ik u mijn toenmalige mening over hun debuut niet weerhouden:

Weezer - Weezer
In het zog van een nieuwe lichting poppunkgroepjes laten deze Los Angelianen hun eersteling los op de muziekminnende wereld. In Amerika behoorde Weezer tot de allergrootste hypes van 1994, en alles wijst erop dat Europa ook voor de bijl zal gaan. Maar voor één keer kan u de critici geloven: Weezer is die hype meer dan waard. Het enige argument dat u tegen deze jongens kan inbrengen is dat u dit soort muziek al jarenlang kent. Weezer combineert schaamteloos de energie van de Ramones met de teksten van Morrissey, de absurditeit van They Might Be Giants met de gitaren van Nirvana en klinkt zo nog het meest als close harmony-Pixies. De 10 songs die dit debuut sieren hebben het in zich om stuk voor stuk naar de hoogste plaats van De Afrekening te klimmen en aldaar - zoals de Meester het ooit zei - de laatste kutgroepjes uit Engeland in de vergeetput te duwen. Enerzijds presenteert Weezer serieuzere nummers als ‘The World Has Turned And Left Me Here’ dat niet alleen qua titel zeer Smithsiaans is. Het roept ongestoord onze tienerangsten terug op, en sluit daarbij perfect aan bij Generation X-songs als Green Day’s Basket Case. Daarnaast is er echter ruim plaats voorzien voor HUMOR. Zo zou u de Happy Days-video bij ‘Buddy Holly’ al meerdere malen op MTV hebben moeten zien. Ook ‘Say It Ain’t So’ is grappig, maar alleen omdat de openingsregels knipogend de draak steken met retrorockers als Black Kravitz en the Lenny Crowes. Een tong die zo diep in de cheek gestoken wordt hebben we nog niet al te vaak aan de andere kant van de oceaan gehoord. Het nummer dat de laatste weken echter niet meer uit onze speler te wrikken valt heet ‘In The Garage’. Deze parel is de ultieme ode aan alle rommelende amateurs die dromen van hun wereldtoernee terwijl de eerste demo nog geschreven moet worden. Aan de ene kant zet het nummer onverbiddelijk de repeterende helft van de wereldbevolking in zijn ondergoed, maar anderzijds steekt het diezelfde sukkels een stevig hart onder de riem. Wie in staat is zo’n gegeven zo simpel te verwoorden en het bovendien muzikaal subliem te omkaderen, verdient ieders respect. Vreemd genoeg zijn de andere 9 nummers die dit schijfje vullen van hetzelfde excellente niveau, en zijn wij hier ondertussen vergeten hoe lang het geleden was dat een enkele CD ons van begin tot einde kon blijven verbazen. Als nu nog iemand zo slim is Weezer zo vlug mogelijk naar België te halen, kan ons jaar niet meer stuk.

(hm)